پورشه

ماشین های زیبا دلم را نمی برند
ولی خانه ها چرا
من آدم رفتن نیستم
من آدم ماندنم

یک قطره، یک نگاه

قطره ای که بنا بود صبح امروز گونه ات را ببوسد
آویزان ماند به حاشیه خیس چتر و خیره نگاهت کرد

پرنده های قفسی

پرنده‌ی در قفس مانده
برای آنکس که آواز غمگینت را دوست دارد
جای تو بودم، نمی خواندم

هی فلانی ، زندگی شاید همین باشد

هر سن و سالی که داشته باشی
اگر کسی نباشد ، مرده یا زنده
که با یادش ، چشمانت ، از شادی یا غم
پر اشک شود
هرگز زندگی نکرده ای

این ابتدای ویرانی است

مثل دیواری می مانم که هنوز ایستاده

با آجرهایی که تک تکشان شکسته اند

پسرفت

حتی اگر ایستاده باشی ، این امکان وجود دارد که از خیلی ها جلو بزنی

این هلال ماه بی رمق ، هرگز شب را روشن نخواهد کرد

عیدمـان سبز است ، همیشه بهار

عیدشـان رنگ برف ، روی کاج های کریسمس

عیدتـان ، رنگ هلالِ ماهِ ندیده

بس که چرخید در چارفصل ِ این همه سال ، دیوانه مان کرد

برای طرابلس، شهر آزاد شده

چه قاتل باشی چه قابله ، دستانت خونی است
مثل آزادی و اسارت که هر دو بوی خون می دهند
فرقشان درست مثل مرگ و زندگی است

اگر می خواهی غرق شوی، دریایی پیدا کن

مشکلات کوچک، مثل گودال های آب کوچک هستند
می توانی از رویش بپری و خلاص
و یا در آن غلت بزنی و تمام وجودت را به گند بکشی

نجیب باش ، نه اسب

حتی اگه سوارت شدن، سواری نده

کابوس

خواب هفت پادشاه را دیدم
یک از یک ظالم تر

آذین

گاهی دلت می گیرد
مثل یک مراسم کوچک ختم
حتی اگر تمام خیابان ها را آذین بسته باشند

با چشم های باز

گلوله ای در کار نیست، اما

همین که دست و پایمان را بسته اند، یعنی تیرباران

پرواز کن ، رفیق

خیابان های گل آلود، سفیدترین کفش ها را زودتر پیدا می کنند

سنگدل

قلبش را نشانه گرفتم
تیرم به سنگ خورد

برای جان های زخمی مان

یا سنگ صبور باش یا تیر خلاص

دغدغه های يك نفهم (10)

آخرش نفهمیدم
دست من نمک نداشت، یا تو نمک نشناس بودی؟

به من بگو کلاغ

در سرزمین خبرهای بد
هیچکس قاصدک نیست

نظاره گر

نه شکارچی ، نه تفنگ ، نه گلوله
هیچکدام نمیدانستند که پرنده برای جوجه هایش غذا می برد
خدا که می دانست

دهه شصتی ها (6)

بچه که بوديم توي بازي هامون
 خودمون رو به مردن مي زديم، ببينيم کی باور می کنه
شايد برای همینه که الان کسي باور نمی کنه که ما مرديم